کد مطلب:28628 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:135
2435. الفتوح:راهبی كه آن جا در صومعه ای می زیست، به علی علیه السلام نگریست، از صومعه برون آمد و به وی روی كرد و به دست وی اسلام آورد. سپس گفت:ای امیر مؤمنان! نزد ما كتابی است كه آن را از پدران خویش ارث برده ایم و می گویند عیسی بن مریم علیهما السلام آن را برنوشته است. آیا به شما عرضه اش كنم؟ علی علیه السلام گفت:«آری، آن را بیاور!». راهب به صومعه بازگشت و كتابی كهنه بازآورد كه نزدیك به فرو پاشیدن بود. علی علیه السلام آن را برگرفت و بوسید. سپس به راهب باز گردانید و گفت:«آن را بر من بخوان». راهب آن را بر علی علیه السلام خواند. در آن چنین بود: «به نام خداوند بخشنده مهربان كه در قضایش چنین حكم كرد و در [ لوحِ ]مسطورش چنین نوشت كه در میان مردمی مَدرَس نرفته، پیامبری از خودشان برانگیزد تا كتاب و حكمت را به ایشان آموزَد و به راه رشد یافتگی رهنمونشان شود؛ پیامبری كه درشتی نمی كند، در بازارها بانگِ بلند بر نمی دارد و بدی را به بدی پاداش نمی دهد، بلكه می بخشاید و در می گذرد؛ پیامبری كه امّتش ستایشگرند و در هر حال، خواه به گاه فرو رفتن در زمین و خواه به گاه برآمدن از كوه ها، خدای را سپاس می گویند و زبان هاشان رامِ یاد كردن از خدا به منزّهی و پاكی و بزرگی و یگانگی است. خداوند، این پیامبر را بر دشمنانش چیره می كند و آن گاه كه او را نزد خویش فرا بر می كشد، امّتش از پیِ او به اختلاف در می افتند و تا زمانی كه خدا خواهد، در این حال می مانند. آن گاه مردی از امّتش بر كرانه این نهر بر می گذرَد، به معروف امر و از منكر نهی می كند، به حق حكم می رانَد و در داوری رشوه نمی ستانَد. دنیا بر او آسان تر از نوشیدن آب به گاهِ تشنگی است؛ خداوند شكوهمند بالاپایه را در نهان پروا می كند و در آشكار برای خدا خلوص می ورزد و در [ كارِ ]خدا سرزنشِ هیچ سرزنشگری او را در نمی گیرد. هر كس آن پیامبر را دریابد، باید به او بگرود. اگر گروید، رضوان و بهشت خدا از آنِ اوست. و هر كه آن بنده صالح را دریابد، باید یاری اش كند، كه او جانشین پیامبرِ واپسین و كشته شدن با او، شهادت است». سپس آن راهب به علی علیه السلام روی كرد و گفت:ای امیر مؤمنان! من همراه تو می مانم و هرگز از تو جدا نمی شوم، چندان كه مرا همان رسد كه تو را برسد. سپس علی علیه السلام گریست و گفت:«سپاس، خدای را كه مرا نزد خویش، در كتبِ نیكان، یاد فرموده است». آن گاه، حركت كرد و راهب با وی روان شد. همراه علی علیه السلام روز و شب را به سر می بُرد، چندان كه به صفّین رسید. پس به [ صف] نبرد پیوست تا كشته شد. علی علیه السلام به یارانش فرمود:«او را بجویید». او را جُستند و یافتند. علی علیه السلام بر او نماز گزارد و دفنش كرد و برایش آمرزش خواست. سپس گفت:«این [ مرد] از ما اهل بیت است».[2].
.